Tan vellos como a humanidade, os camiños serven para comunicar as comunidades, para o transporte, para deslindar propiedades, etc.

As súas tipoloxías son variadísimas, e nelas é importante o relevo do territorio que atravesan, e a composición do chan.

No caso de Culleredo encontrámolos de todos os tipos. O máis sinxelo é a corredoira ou carreiro, camiño estreito que se vai marcando co paso das persoas ao longo dos tempos. Os desniveis do terreo se salvan con pequenas escaleiras, denominadas esqueiras ou pisadoiros. Máis anchos son os camiños de carro, co chan de terra ou pedra; neste último caso, co tránsito secular, as rodas do carro van erosionando as pedras, formando as chamadas rodeiras.

Cando o camiño é fondo, denomínase congostra. Noutros casos, variando a súa anchura, están as calzadas, de orixe romano. Están construídas con pedras colocadas pola xente.

Estes camiños comunitarios eran coidados polos habitantes do lugar, que procuraban mantelos en bo estado: cortando as silveiras, asentando as pedras, etc.

No interior das aldeas os camiños principais poden recibir o nome de calle, como en Celas, ou rúa.

Os novos tempos substituíron moitos destes antigos camiños por modernas pistas de xabre ou zahorra, que normalmente acaban por asfaltarse.

Boa fonte para a reconstrución dos camiños antigos é a microtoponimia cullerdense: nela aparecen moitísmos nomes relacionados coa rede viaria: camiño, camiño real, corredoira, calzada, calle, rúa, confurcos, estrada, carreira, etc.