Exterior:

Muros realizados con sillares de granito que confiren un aspecto robusto ao edificio, o seu tamaño é variable, pero o corte é limpo e regular. Presenta varios contrafortes que reforzan a súa estrutura, coincidentes cos arcos faxóns da cabeceira. Abríronse varias seteiras que permiten a iluminación interior, son moi pequenas e abucinadas cara ao interior. O acceso é posible través de dúas portas: unha menor no lado norte, con arco de descarga de medio punto; e a porta principal aos pés do edificio. A cuberta da cabeceira foi modificada para prolongarse sobre os muros da sancristía.
Entre os detalles decorativos do exterior atópase a xaneliña na pechadura do testeiro, abucinada e con chambrana moldeada de arco apuntado. Outros detalles escultóricos son os canzorros que percorren os muros, a súa presenza nos paramentos da nave confirman a antigüidade dos mesmos.

A fachada:

Está encadrada por dous robustos contrafortes prismáticos, unidos por un tornachuvias con canzorros da mesma factura que os do texaroz. Sobre esta cornixa ábrese un óculo, que non presenta ningunha decoración. Unha espadana pecha a fachada, é parte da construción orixinal, unha das dúas que se conserva, xa que case todas foron construídas na idade moderna; consta de dous arcos de medio punto que acubillan senllas campás, e remata cunha cruz de pedra.
A portada é a parte máis interesante do edificio, punto onde se concentra o traballo escultórico. Presenta unha arco de medio punto dobrado, con dúas arquivoltas que se apoian en columnas acobadadas. A chambrana mostra unha decoración con relevo de pouco resalte, case caligráfico, que ben poderían ser follas lanceoladas ou flores de lis, pero non se aprecia debido aos efectos da erosión. A arquivolta externa presenta unha decoración de arquiños de ferradura, este motivo repítese na cercana igrexa de S. Tirso de Oseiro (Arteixo) e que suscita o problema sobre a autoría e a relación entre os talleres de canteiros locais, que traballaban nun zona determinada pero en contacto con outras áreas máis ou menos próximas. A arquivolta interior é abocelada, sinxela moldura de perfil semicircular cóncava.
Unha imposta separa o arco das columnas, alterando a disposición das fiadas de sillares do imafronte. As columnas son de fuste liso e baseas con collarino e gravados de follas. Os capiteis representan animais monstruosos e aves afrontadas, símbolos dos pecadores e os benaventurados, as pombas adquiriron este significado na Época Paleocristiá e aínda perdura na actualidade.
O tímpano mostra un estraño gravado de cruces entrelazadas de relevo moi plano, cunha disposición caótica. Sobre elas destaca, por maior tamaño e máis vulto, unha cruz latina de extremos trebolados.
O lintel recolle un detalle de ascendencia consistente nun tallo ondulante con flores nos lados superior e inferior. Este detalle é de gran transcendencia para confirmar o parentesco coa igrexa de Oseiro, que sitúa o mesmo motivo no mesmo espazo.
O lintel contén na súa cara inferior unha inscrición que non puido ser descifrada debido á súa deterioro, pero moi probablemente faga referencia á consagración do templo. Dúas ménsulas soportan o lintel de entrada, unha cunha imaxe dun monxe que sostén un libro nas súas mans, e a outra unha figura orante, posíbelmente feminina.

Interior:

O interior acusa a ausencia de vans que crea un ambiente lumínico típicamente románico, penumbra que é acentuada debido a que varias das seteiras foron cegadas coa instalación dos retablos.
A cuberta distingue entre a nave e o obstad: a nave cóbrese cunha armazón de madeira, que contrasta co obstad e o presbiterio, con abovedamento de canón apuntado, que se pecha cun paramento plano. Catro semicolumnas encostadas soportan os arcos faxóns da bóveda que delimitan o arranque cunha imposta. As columnas son de canón achaparrado, con fuste desproporcionadamente curto, os motivos varían en cada un dos seus capiteis e basas.
Posúen capiteis de gran orixinalidade polos temas representados, aínda que a súa talla é basta e rudimentaria; destaca o capitel dereito interno que mostra inusuais motivos xacobeos: cabazas nos extremos e unha cuncha de peregrino no centro. O capitel interno esquerdo é de relevo de escaso volume, follas lanceoladas e un ramallete no centro. O extremo esquerdo organiza a súa decoración en dous rexistros, pero tamén é de factura ruda; o capitel oposto é o que presenta un traballo de maior calidade con follas que ocupan a totalidade da altura, con relevo avultado que parece recoller o espírito do Mestre Mateo: follas rizadas de nervios moi marcados.
No que respecta á nave non hai nada destacábel, conta con coro de madeira que dá acceso á espadana.